Μαμά,

σήμερα θέλω να σου πω σ’ ευχαριστώ.

Για τα κορδόνια που μου έμαθες να δένω

και το γλυκό που μ’ άφησες να γλείψω από τη φόρμα…

Για κείνο το πρωινό που κόντρα στο χρόνο πείστηκες και μ’ άφησες να βγω από το σπίτι φορώντας πέντε διαφορετικά χρώματα και τη στολή του σπάιντερμαν παραμάσκαλα,

και τη βραδιά που ήρθες να παλέψεις με τίγρεις και δράκους για να με μάθεις ν’ αλλάζω την πλοκή στα όνειρά μου…

Για κάθε δάκρυ μου που σκούπισες

και κάθε παραμύθι που σκαρφίστηκες για να γελάσω…

Για κάθε γόνατο γρατζουνισμένο που μπαντάρισες

και κάθε φόβο μου βαθύ που αφουγκράστηκες…

 

Μα πάνω απ’ όλ’ αυτά,

γιατί μου δείχνεις την αγάπη Εκείνου που δεν βλέπω

 

Γιατί η κάθε έγνοια σου, κάθε ξενύχτι,

κάθε κρυφή σου προσευχή και κάθε βλέμμα,

το κάθε καρδιοχτύπι σου και η κάθε αγωνία

είναι κομμάτι από την έγνοια

του Ουράνιου μου Πατέρα

 

Αν έχω κάποιον να μου πλέκει τις κοτσίδες,

να μου θυμίζει «πιες νερό» και «τουαλέτα πήγες;»

Αν έχω κάποιον να μου λέει πώς να μοιράζομαι

και πώς να δίνω, να ζητώ μα και να νοιάζομαι

Αν έχω κάποιον να χαμογελά απ’ την καρέκλα,

-να καμαρώνει μπρος στην τελευταία μου αμίμητη ατάκα

και να δαγκώνεται στην πρόσφατη κοτσάνα-

δεν είναι κάτι απλό ή προφανές,

αλλ’ είν’ η χάρη

του Ουράνιου μου Πατέρα

 

Για όλ’ αυτά -και τ’ άλλα που δεν ξέρω ακόμη-

σήμερα θέλω να σου πω

 

Σ’ ευχαριστώ,

μαμά.

 

Κι ας μη μαντεύω καν…

ότι μια μέρα θα σ’ ευχαριστώ…

και για τα λάθη σου

για τις φωνές και για τα νεύρα σου.

Για κείνη τη συγγνώμη που δε ζήτησες

και τις φορές που η θέση σου είναι άδεια.

Που δεν είσαι τέλεια

και που δεν τα μπορείς όλα.

Που ακόμα κι εσύ πρέπει

κάποτε να κοιμηθείς

και κάποτε να κλάψεις.

Γιατί μια μέρα θα ξέρω

πως ακόμα κι εκείνα τα κενά που αφήνεις

είν’ από Άλλον να γεμίσουν.

Είναι στο σχήμα

του Ουράνιου μου Πατέρα

 

Σ’ αγαπάω

μαμά.

 

Το παιδί σου,

μαζί μ’ όλα εκείνα τα παιδιά που τ’ αγκάλιασες,

χωρίς να σε λένε «μαμά»

 

— ΔΔ, 11 Μαΐου 2018 —